Ze kennen elkaar al lang, Annemarthe Petri (18) en Jeroen Verheijen (58). Haar moeder en zijn vrouw zijn als zussen erg close en hebben bijna dagelijks contact, en zo hebben Annemarthe en Jeroen dat ook. “We hebben zelfs een tijd bij hun in gewoond, toen wij ons huis aan het bouwen waren”, vertelt Jeroen tijdens een gezamenlijk videointerview. “Zodoende kennen we elkaar heel goed. We zijn bijna een soort van soulmates, toch?” Jeroen kijkt Annemarthe aan, ze glimlacht en knikt.

Zo hebben ze dezelfde interesses en idealen. “Zoals het goed zijn voor de mens, of helpen ondernemerschap met microfinanciering te ontwikkelen”, aldus Jeroen. “Of mensen op straat of bij de voedselbank helpen”, vult Annemarthe hem aan.

Daar waar Annemarthe net aan een studie taalwetenschap aan de Universiteit Leiden is begonnen – om wellicht later als vertaler iets te kunnen betekenen voor vluchtelingen - daar zit Jeroen nu in een nieuwe fase van zijn carrière. Na een studie milieuwetenschappen hoopte Jeroen iets met zijn idealen te kunnen doen, maar de realiteit bleek weerbarstiger dan verwacht. “Ik kwam erachter dat het heel complex is iets aan de grotere milieuproblematiek te doen. Toen ben ik even heel erg gedesillusioneerd geweest, heb bewust de overstap gemaakt naar het bedrijfsleven en ben in 2000 een bedrijf begonnen dat fabrieken in de voedingsindustrie optimaliseerde.

Toch nog impact maken
 

Toch is dat idealistische vlammetje bij Jeroen altijd op de achtergrond blijven wakkeren, dus toen hij onlangs zijn bedrijf verkocht om de laatste jaren van zijn werkende bestaan ‘nog iets anders te kunnen doen op deze aardkloot’, leek het moment daar om daadwerkelijk iets met die ambities te ondernemen. “Het bedrijfsleven is redelijk koud, eigenlijk is het helemaal niet mijn wereld. En het idealisme bleef altijd bij me aanwezig. Dus nu ben ik me aan het oriënteren hoe ik daar in die volgende fase van mijn leven meer mee kan doen.”

Ondertussen had Jeroen de aandelen van zijn bedrijf verkocht en ging hij zich oriënteren op een goede bestemming. “Triodos Foundation en de mogelijkheid van een fonds op naam sprak me heel erg aan. Maar doe je dat dan als je er nog bent of wanneer je er niet meer bent?” Jeroen verdiepte zich erin, won bij Triodos Foundation informatie in en realiseerde zich dat het wel een unieke mogelijkheid zou zijn om dit samen met Annemarthe op te starten. “Zo kan ze leren hoe die wereld in elkaar zit en hoe je duurzame ontwikkeling in gang zet met welke mensen en organisaties.”

Maar zat Annemarthe daar, zo aan het begin van haar studentenleven, wel op te wachten? “Ik was heel erg verrast toen Jeroen me vroeg”, vertelt Annemarthe terwijl ze met haar oom aan de andere kant van de videoverbinding aan tafel zit. “Hij vroeg me eerst een en ander over Triodos Foundation en het inrichten van een fonds op naam te lezen en zei daarna dat hij met mij graag een fonds op naam wilde starten. Het lijkt me heel erg leerzaam.” Na de eerste afspraak bij Triodos Foundation ging Annemarthe dan ook erg enthousiast weer naar huis.

Schenkgeld aan het werk
 

Inmiddels hebben Annemarthe en haar oom uit de voorstellen van Triodos Foundation twee projecten gekozen die beide gericht zijn op biodiversiteit en sociale inclusie. Zo ondersteunen ze Landzijde, een stichting waar meer dan 115 zorgboerderijen bij zijn aangesloten, en Stichting IVN, een organisatie die kinderen in contact brengt met natuureducatie. Annemarthe: “Jeroen en ik vinden sociale inclusie allebei belangrijk, en deze projecten leken me interessant.”

“Het idee is dat ik de komende vijf jaar 5.000 euro per jaar aan het fonds op naam schenk, waarmee Annemarthe dan ervaring op kan doen,” vertelt Jeroen. “Als een soort oefengeld. Die ervaring kan ik natuurlijk ook zelf op doen, maar het is veel handiger als degene die er op de lange termijn iets mee doet, die kennis opdoet.”

Maar moet je als student niet vooral bezig zijn met je studie en lol hebben met leeftijdsgenoten? Volgens Annemarthe valt het prima met haar studie te combineren. “Zoveel tijd kost het me niet, en ik vind het heel interessant om hierover te leren.”

Jeroen: “En zo kan ze ook kijken of ze het überhaupt leuk vindt.” Jeroen kijkt z’n nichtje aan. “Als je over twee jaar concludeert dat je het helemaal niks vindt dan is dat ook prima.” Toch beaamt Jeroen dat het best bijzonder is om op 18-jarige leeftijd op deze manier met schenken bezig te zijn. “In mijn tijd als student was 5.000 euro heel veel geld, en nu hebben we het zomaar in een potje voor een fonds gestopt.”

Generatieverschil
 

Hoeveel gedeelde interesses de oom en het nichtje ook met elkaar delen, de verschillen in opvoeding en kijk op de wereld daarbij zien ze ook. “In mijn tijd gingen we veel vaker de straat op om te demonstreren tegen onrecht en milieuvervuiling”, vertelt Jeroen. “Ik ben ook de wereld in gegaan, ik ben naar Pakistan en veel landen in Afrika geweest, en dan kom je erachter hoe zij ons westerlingen ervaren. Daarvoor kon ik me niet voorstellen hoe het is om daar als Afghaan te leven en dat wij dan ineens langskomen om te vertellen hoe zij zich moeten gaan ontwikkelen. Er ging een wereld voor mij open.”

Jeroen kijkt naar z’n nichtje. “Jullie zijn veel meer beschermd opgevoed. Het heeft dan even de tijd nodig om te ontdekken hoe de wereld in elkaar zit, waar je voor staat en welke uiting je daaraan wilt geven.” Voor Jeroen een extra drive om z’n nichtje de wereld te laten ontdekken via het persoonlijke fonds. “Om te kijken hoe het werkt, hoe je dingen voor elkaar krijgt, maar ook om meer inzicht te krijgen in wat ze met haar idealen wilt doen.”